Gebroken stilleven.
In een hoekje van ons kleine galerietje, stuit je op een gebroken stilleven. Het kunstwerkje, gehuld in scheuren en barsten, trekt hopelijk jouw aandacht. Waar anderen misschien enkel een beschadigd kunstwerk zien, hoop ik dat je wat anders ziet.

 

Doorheen de barsten, verspreid over het kunstkastje als fragiele nerven, schijnt een zachte, gouden glans.
Deze barsten vertellen verhalen. Elk van hen is als een litteken dat een gebeurtenis herinnert, een emotie die ooit te diep sneed of een droom die nooit helemaal uitkwam. Deze imperfecties voegen juist iets bijzonders toe. Het is alsof de ziel van het kunstwerk zichzelf blootgeeft, zonder schaamte, en in die kwetsbaarheid schuilt een bijzondere schoonheid.

 

Ik ben geïnspireerd door deze gedachte. Het herinnert me eraan hoe ook in mensen, doorheen de barsten van hun ziel, vaak iets kostbaars schijnt. Het zijn juist de littekens, de imperfecties en de gebroken stukken die een mens uniek maken. Net zoals het goud dat door de scheuren van dit stilleven schijnt, zo kunnen we in onze eigen barsten een onverwachte glans ontdekken.

 

Misschien is het goud niet het materiaal, maar de kracht en veerkracht die ontstaat wanneer we onze imperfecties omarmen. Starend naar het werk, ben ik dankbaar voor de les die ik door deze gebroken schoonheid heb geleerd: het is door onze barsten dat het goud van onze ziel
zichtbaar wordt.
Heleen Hobelman